شفاى نابينا

سيماى حقيقت

سيرى در ملكوت

جابر بن يزيد جعفى مى‏گويد: از امام باقر عليه السلام پرسيدم: مراد از ملكوت آسمان و زمين كه به حضرت ابراهيم خليل الله عليه السلام، ارائه نمودند چيست؟ همان واقعه‏اى كه خداوند متعال در قرآن شريف آن را يادآور شده و مى‏فرمايد: «و كذلك نرى ابراهيم ملكوت السموات والارض‏»  ; «و اين چنين ملكوت آسمان‏ها و زمين را به ابراهيم نشان داديم.» پس ديدم كه دست مبارك خود را به جانب آسمان برداشت و به من فرمود: نگاه كن تا چه مى‏بينى؟ من نورى ديدم كه از دست آن حضرت به آسمان متصل شده بود، چنانكه چشم‏ها خيره مى‏شد. آنگاه به من فرمود: ابراهيم عليه السلام ملكوت آسمان و زمين را چنين ديد. امام باقر عليه السلام در اين لحظه دست مرا گرفته و به درون خانه برد. لباس خود را عوض كرده و فرمود: چشم برهم بگذار! بعد از لحظاتى گفت: مى‏دانى در كجا هستيم؟ گفتم: خير. فرمود: در آن ظلماتى هستيم كه ذوالقرنين به آن جا گذر كرده بود. گفتم: اجازه مى‏دهيد كه چشم‏هايم را باز كنم. فرمود: باز كن اما هيچ نخواهى ديد. چون چشم گشودم در چنان تاريكى بودم كه زير پايم را نمى‏ديدم.

اندكى رفتيم باز هم فرمود: جابر! مى‏دانى در كجائى؟ گفتم: خير. امام فرمود: بر سر چشمه‏اى كه خضر از آن آب حيات خورده بود، قرار دارى.

آن حضرت همچنان مرا از عالمى به عالم ديگر مى‏برد تا به پنج عالم رسيديم. فرمود: ابراهيم عليه السلام ملكوت آسمان‏ها را اين چنين كه تو ملكوت زمين را ديدى مشاهده كرد. ...

او ملكوت آسمان‏ها را ديد كه دوازده عالم است و هر امامى كه از ما از دنيا برود، در يكى از اين عالم‏ها ساكن مى‏شود تا آنكه وقت ظهور قائم آل محمد صلى الله عليه و آله فرا رسد. امام باقر عليه السلام دوباره فرمود: چشم بر هم بگذار و بعد از لحظه‏اى فرمود: چشم بگشا! چون چشم گشودم خود را در خانه آن حضرت ديدم. آن بزرگوار لباس قبلى خود را پوشيد و به مجلس قبلى برگشتيم. من عرض كردم: فدايت‏شوم چه قدر از روز گذشته؟ فرمود: سه ساعت.