شفاى نابينا

سيماى حقيقت

جنيان در حضور امام باقر (عليه السلام)

امامان معصوم عليهم السلام حجت‏هاى خدايى و پيشوايان هدايت و چراغ‏هاى فروزان در تاريكى‏ها براى تمام اهل دنيا و آخرت هستند. همچنانكه در زيارت جامعه كبيره مى‏خوانيم: «السلام على ائمة الهدى، و مصابيح الدجى، و اعلام التقى و ذوى النهى و اولى الحجى، و كهف الورى، و ورثة الانبياء، والمثل الاعلى، والدعوة الحسنى و حجج الله على اهل الدنيا والاخرة والاولى; سلام بر امامان هدايت و چراغ‏هاى شب تار و پرچم‏هاى تقوى و صاحبان خرد و دارندگان عقل و پناه مردم و وارثان پيغمبران و مثل اعلا [ى الهى] و [صاحب] دعوت نيكوتر و حجت‏هاى الهى بر اهل دنيا و آخرت و اولى.»

بر اين اساس امامان معصوم عليهم السلام براى تمام اهل دنيا از جن و انس و تمام گروه‏ها و ملت‏هاى جهان، حجت الهى و رهبر حقيقى شمرده مى‏شوند.

همچنانكه پيامبر صلى الله عليه و آله بر جن و انس مبعوث شده بود و در آيات 29 تا 31 سوره احقاف اين نكته بيان گرديده است، اوصياى او نيز چنين بودند.

با توجه به اين نكات فشرده، در اين رابطه 2 داستان زير را مى‏خوانيم:

الف) سعد اسكاف مى‏گويد: روزى با حضرت باقر عليه السلام كار ضرورى داشتم. به صحن منزل آن حضرت وارد شده و خواستم به داخل اتاق بروم. امام فرمود: «عجله نكن!» من در حياط منزل امام عليه السلام مدتى جلو آفتاب ماندم... تا اينكه بعد از مدتى با كمال شگفتى ديدم كه اشخاصى از اتاق خارج شده و به سوى من آمدند. آنان از كثرت عبادت لاغر شده بودند. به خدا سوگند! سيماى زيبا و معنوى آنان مرا آن چنان شيفته نمود كه وضع خود را (ناراحتى در هواى گرم) فراموش كردم. وقتى به محضر حضرت مشرف شدم به من فرمود: «گويا تو را ناراحت كردم.» عرض كردم: آرى! به خدا قسم من وضع خود را فراموش كردم. اشخاصى از نزد من گذشتند كه همه يكنواخت‏بودند و من مردمى خوش قيافه‏تر از اين‏ها نديده بودم.

فرمود: اى سعد! آن‏ها را ديدى؟ گفتم: آرى. فرمود: ايشان برادران تو از طايفه جن هستند. عرض كردم: خدمت‏شما مى‏آيند؟ فرمود: آرى مى‏آيند و مسائل دينى و حلال و حرام خود را از ما مى‏پرسند.

ب) ابو حمزه ثمالى مى‏گويد: روزى جهت‏شرفيابى به حضور امام باقر عليه السلام اجازه خواستم، گفتند: عده‏اى خدمت آن حضرت هستند. به همين جهت اندكى صبر كردم تا آن‏ها خارج شوند. پس كسانى خارج شدند كه آن‏ها را نمى‏شناختم و به نظرم غريب و ناآشنا مى‏آمدند. اجازه شرفيابى گرفتم، داخل شدم و به حضرت عرض كردم: فدايت‏شوم، الآن زمان حكومت‏بنى اميه است و از شمشيرهاى آن‏ها خون مى‏چكد. (يعنى ورود افراد ناشناس براى شما خطر آفرين است). امام فرمود: اى ابا حمزه! اينان گروهى از شيعيان از طايفه جن بودند و آمده بودند تا از مسائل دينى خود سؤال كنند. آيا نمى‏دانى كه امام حجت‏خداوند برجن و انس مى‏باشد؟